JEZUS CHRYSTUS ZMARTWYCHWSTAŁ ALLELUJA
Każdy chrześcijanin wierzy w zmartwychwstanie Jezusa, to znaczy
przyjmuje prawdę, że trzeciego dnia po swojej śmierci Chrystus powstał z grobu
żywy i chwalebny, i wiele razy, zanim wstąpił do nieba, ukazywał się swoim
uczniom i przebywał z nimi. To wydarzenie potwierdza wiarygodność
chrześcijaństwa. Nie na darmo św. Paweł napisał: „Jeśli Chrystus nie
zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1
Kor 15,14). Postawił sprawę jasno: nie ma wiary w Chrystusa bez wiary w Jego zmartwychwstanie.
Są jednak
ludzie, którzy mniej lub bardziej otwarcie odrzucają Zmartwychwstanie, snując
przeróżne „teorie oszustwa”, „pozornej śmierci” czy też „kłamstwa
założycielskiego”. Wspólnym mianownikiem tych „odkryć” jest niewiara. Ich
autorzy przekreślają rzeczywistość nadprzyrodzoną i możliwość ingerencji Boga w
dzieje człowieka. Hipotezy te nie są niczym nowym. Mają one już swój ślad w
Ewangeliach, co jest dowodem odwiecznych zmagań między wiarą i niewiarą. Jednak
nawet wśród wyznawców Chrystusa pojawiają się wątpliwości dotyczące przyjęcia
tej prawdy. Wynikają one być może z braku pogłębionej wiedzy katechizmowej lub
obojętności na nią. Rodzą się w ten sposób przedziwne wyobrażenia, jak
chociażby to, że Chrystus przeszedł reinkarnację, pojawił się jako ktoś całkiem
nowy. Ta fundamentalna prawda wymaga od nas głębszej wiedzy, wynikającej z
dojrzałości wiary. W tym przypadku nie może obowiązywać zasada Terencjusza:
„Quot homines, tot sententiae” – Ile ludzi, tyle opinii.
Czym więc
jest Zmartwychwstanie? Według nauki Kościoła, nie zaś opinii niektórych
wierzących, Zmartwychwstanie jest przejściem Chrystusa, wraz z duszą i ciałem,
od śmierci do innego życia poza czasem i przestrzenią (por. KKK 646).
Cielesność Jezusa Zmartwychwstałego to cielesność uwielbiona. Jego ciało jest
to samo, ale nie takie samo. Jest tym samym ciałem, które zawisło na krzyżu, ze
śladami gwoździ i włóczni, ale nie takim samym, gdyż przekracza prawa natury
(por. KKK 645). Potwierdzają to świadectwa Ewangelistów, którzy piszą np., że
Jezus po zmartwychwstaniu wszedł do pomieszczenia mimo zamkniętych drzwi (por.
J 20, 26).
Każdy
chrześcijanin wierzy w zmartwychwstanie Jezusa, to znaczy przyjmuje prawdę, że
trzeciego dnia po swojej śmierci Chrystus powstał z grobu żywy i chwalebny, i
wiele razy, zanim wstąpił do nieba, ukazywał się swoim uczniom i przebywał z
nimi. To wydarzenie potwierdza wiarygodność chrześcijaństwa. Nie na darmo św.
Paweł napisał: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze
nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,14). Postawił sprawę jasno:
nie ma wiary w Chrystusa bez wiary w Jego zmartwychwstanie.
Są jednak
ludzie, którzy mniej lub bardziej otwarcie odrzucają Zmartwychwstanie, snując
przeróżne „teorie oszustwa”, „pozornej śmierci” czy też „kłamstwa założycielskiego”.
Wspólnym mianownikiem tych „odkryć” jest niewiara. Ich autorzy przekreślają
rzeczywistość nadprzyrodzoną i możliwość ingerencji Boga w dzieje człowieka.
Hipotezy te nie są niczym nowym. Mają one już swój ślad w Ewangeliach, co jest
dowodem odwiecznych zmagań między wiarą i niewiarą. Jednak nawet wśród
wyznawców Chrystusa pojawiają się wątpliwości dotyczące przyjęcia tej prawdy.
Wynikają one być może z braku pogłębionej wiedzy katechizmowej lub obojętności
na nią. Rodzą się w ten sposób przedziwne wyobrażenia, jak chociażby to, że
Chrystus przeszedł reinkarnację, pojawił się jako ktoś całkiem nowy. Ta
fundamentalna prawda wymaga od nas głębszej wiedzy, wynikającej z dojrzałości
wiary. W tym przypadku nie może obowiązywać zasada Terencjusza: „Quot homines,
tot sententiae” – Ile ludzi, tyle opinii.
Czym więc
jest Zmartwychwstanie? Według nauki Kościoła, nie zaś opinii niektórych
wierzących, Zmartwychwstanie jest przejściem Chrystusa, wraz z duszą i ciałem,
od śmierci do innego życia poza czasem i przestrzenią (por. KKK 646).
Cielesność Jezusa Zmartwychwstałego to cielesność uwielbiona. Jego ciało jest
to samo, ale nie takie samo. Jest tym samym ciałem, które zawisło na krzyżu, ze
śladami gwoździ i włóczni, ale nie takim samym, gdyż przekracza prawa natury
(por. KKK 645). Potwierdzają to świadectwa Ewangelistów, którzy piszą np., że
Jezus po zmartwychwstaniu wszedł do pomieszczenia mimo zamkniętych drzwi (por.
J 20, 26).
ZMARTWYCHWSTANIE CHRYSTUSA NIE JEST POWROTEM DO ŻYCIA
ZIEMSKIEGO, JAK WSKRZESZENIE ŁAZARZA, KTÓRE, CHOĆ JEST WYDARZENIEM CUDOWNYM,
STANOWI POWRÓT DO NORMALNEGO ŻYCIA NA ZIEMI. WSKRZESZONY ŁAZARZ PRZEŻYŁ ZNÓW
JAKIŚ CZAS, ALE PONOWNIE UMARŁ. CHRYSTUS „NIE JEST BOGIEM UMARŁYCH, LECZ
ŻYWYCH” (MK 12, 27).
Zmartwychwstanie
jest wydarzeniem rzeczywistym i tajemniczym zarazem. Jego rzeczywistość
potwierdza pusty grób i świadectwa uczniów. Pomimo braku bezpośrednich świadków
faktu Zmartwychwstania, istniało głębokie i niezłomne przekonanie pierwszej
gminy chrześcijańskiej o tym, że grób, w którym złożono ciało Jezusa, okazał
się pusty. Dla współczesnego człowieka – człowieka obrazu, przekazów
telewizyjnych i internetowych – te argumenty wydają się niewystarczające.
Dlaczego strażnicy czuwający przy grobie przegapili tak nadzwyczajny fakt i nie
zdali z niego szczegółowej relacji? Wszystko dlatego, że samo wydarzenie, a tym
bardziej jego istota – przejście ze śmierci do życia – były nieuchwytne dla
ludzkich zmysłów. W tajemniczy dla nas sposób Chrystus powstał z martwych,
opuścił grób, w którym złożono Jego ciało. „Fakt ten był zadziwiający dla
ludzi, którzy się znaleźli wobec czegoś, co ich przerastało” (Jan Paweł II).
Zmartwychwstanie
Jezusa jest rzeczywistością nadprzyrodzoną, która stanowi podstawę nadziei na
powszechne zmartwychwstanie i życie wieczne. Otwiera człowiekowi dostęp do
nowego życia. Jest zasadą i źródłem naszego przyszłego zmartwychwstania. Biblia
potwierdza to w wielu miejscach: „Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród
tych, co pomarli” (1 Kor 15, 20). „Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie
umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg
wyprowadzi wraz z Nim”
