Zaczęło
się w czerwcu na poznańskiej ulicy gdy głos donośny oskarżycielski na
„robotniczą” władzę podnieśli robotnicy
A sprawa
się działa w poznańskim Cegielskim Z tygla czerwonego zniewolenia: fala
robotniczego protestu z „Ceglorza”, jak lawa wylała się na ulice Poznania.
Zakipiało prawdą krzykiem głośnym
My chcemy Boga wolności, prawa i chleba!
62 lata
temu, 28 i 29 czerwca 1956 r., w Poznaniu wybuchły robotnicze protesty, które
przerodziły się w walki uliczne. Władze komunistyczne do ich stłumienia użyły
wojska. Życie straciło 58 osób, w tym 50 osób cywilnych. Co najmniej 239 osób
zostało rannych. Robotniczy bunt przeszedł do historii jako Poznański Czerwiec.
Rosnące niezadowolenie i niepokój
Protest poznańskich robotników w czerwcu 1956 r. wywołany były ogólnym niezadowoleniem z sytuacji panującej w kraju i regionie. Władze komunistyczne na inwestycje w Poznaniu i Wielkopolsce przeznaczały mniej środków niż w innych rejonach państwa, tłumacząc to koniecznością wspierania obszarów najbardziej zacofanych.
Bezpośrednim powodem wystąpień robotniczych w czerwcu 1956 r. był trwający od dłuższego czasu konflikt w Zakładach im. Stalina (wcześniej Zakłady Hipolita Cegielskiego), zatrudniających ok. 13 tys. osób.
Protest poznańskich robotników w czerwcu 1956 r. wywołany były ogólnym niezadowoleniem z sytuacji panującej w kraju i regionie. Władze komunistyczne na inwestycje w Poznaniu i Wielkopolsce przeznaczały mniej środków niż w innych rejonach państwa, tłumacząc to koniecznością wspierania obszarów najbardziej zacofanych.
Bezpośrednim powodem wystąpień robotniczych w czerwcu 1956 r. był trwający od dłuższego czasu konflikt w Zakładach im. Stalina (wcześniej Zakłady Hipolita Cegielskiego), zatrudniających ok. 13 tys. osób.
Wśród robotniczych postulatów pojawiły się także
żądania podwyżki płac i obniżenia cen. Zaczęto grozić strajkiem ostrzegawczym
Wobec narastającej frustracji robotników 26
czerwca 1956 r. do Warszawy wyjechała wybrana przez nich delegacja na rozmowy w
Ministerstwie Przemysłu Metalowego i Zarządzie Głównym Związku Zawodowego
Metalowców.
Wczesnym rankiem 28 czerwca 1956 r. robotnicy ogłosili strajk i w pochodzie ruszyli w kierunku Miejskiej Rady Narodowej, która mieściła się przy placu Adama Mickiewicza (wówczas noszącego imię Stalina).
Wczesnym rankiem 28 czerwca 1956 r. robotnicy ogłosili strajk i w pochodzie ruszyli w kierunku Miejskiej Rady Narodowej, która mieściła się przy placu Adama Mickiewicza (wówczas noszącego imię Stalina).
Protestujący śpiewali polski hymn, „Rotę” i pieśni religijne. Pod budynkami
Miejskiej Rady Narodowej i Komitetu Wojewódzkiego PZPR zebrał się
kilkudziesięciotysięczny tłum.
Część manifestantów, która weszła do budynków, wyrzucała na zewnątrz czerwone flagi, a także niszczyła portrety i popiersia sowieckich oraz polskich przywódców.
Demonstranci weszli także do budynku Komendy Wojewódzkiej MO.
Szturm na więzienie
Po pojawieniu się plotki o aresztowaniu delegatów, którzy prowadzili w imieniu robotników negocjacje w Warszawie, grupa manifestantów ruszyła w kierunku więzienia przy ul. Młyńskiej i przechodząc przez mur otworzyła jego bramy. Strażnicy nie stawiali oporu. Wypuszczono ponad 250 więźniów i zabrano broń z więziennej zbrojowni.
Inni demonstranci wtargnęli do sąsiadującego z więzieniem budynku Sądu Rejonowego i prokuratury. Wyrzucaną przez nich dokumentację palono na ulicy. Część protestujących przeszła również na teren Międzynarodowych Targów Poznańskich.
Pierwsze strzały w Poznaniu padły tego dnia przy ul. Kochanowskiego, gdzie mieścił się Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego (UBP), który około południa został oblężony przez tłum. Byli zabici i ranni, według świadków z budynku UBP strzelano do kobiet i dzieci.
Część manifestantów, która weszła do budynków, wyrzucała na zewnątrz czerwone flagi, a także niszczyła portrety i popiersia sowieckich oraz polskich przywódców.
Demonstranci weszli także do budynku Komendy Wojewódzkiej MO.
Szturm na więzienie
Po pojawieniu się plotki o aresztowaniu delegatów, którzy prowadzili w imieniu robotników negocjacje w Warszawie, grupa manifestantów ruszyła w kierunku więzienia przy ul. Młyńskiej i przechodząc przez mur otworzyła jego bramy. Strażnicy nie stawiali oporu. Wypuszczono ponad 250 więźniów i zabrano broń z więziennej zbrojowni.
Inni demonstranci wtargnęli do sąsiadującego z więzieniem budynku Sądu Rejonowego i prokuratury. Wyrzucaną przez nich dokumentację palono na ulicy. Część protestujących przeszła również na teren Międzynarodowych Targów Poznańskich.
Pierwsze strzały w Poznaniu padły tego dnia przy ul. Kochanowskiego, gdzie mieścił się Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego (UBP), który około południa został oblężony przez tłum. Byli zabici i ranni, według świadków z budynku UBP strzelano do kobiet i dzieci.
W zaistniałej sytuacji Biuro Polityczne KC PZPR zatwierdziło decyzję o
pacyfikacji miasta przez wojsko. Dowodzenie akcją powierzono wiceministrowi
obrony narodowej gen. Stanisławowi Popławskiemu. Do Poznania wysłano również
delegację partyjno-rządową z Warszawy z Józefem Cyrankiewiczem, Wiktorem
Kłosiewiczem i Jerzym Morawski
28 czerwca 1956 r. około godziny 14.00, już po przylocie do Poznania, gen. Popławski wydał rozkaz opanowania sytuacji pod budynkiem UBP. Mniej więcej dwie godziny później do centrum miasta weszła 19. Dywizja Pancerna Śląskiego Okręgu Wojskowego.
Wieczorem dołączyły do niej jednostki Sudeckiej 10. Dywizji Pancernej oraz 4. i 5. Dywizji Piechoty.
W tym czasie w Poznaniu skoncentrowano ponad 10 tys. żołnierzy, 359 czołgów, 31 dział pancernych i blisko 900 samochodów i motocykli. W krwawej pacyfikacji miasta obok wojska brali udział funkcjonariusze UB, MO i żołnierze KBW.
58 osób straciło życie
Ostatnie walki zakończyły się rankiem 30 czerwca. Ich bilans był tragiczny. Życie straciło, według ustaleń IPN, 58 osób, w tym 50 osób cywilnych, czterech żołnierzy, trzech funkcjonariuszy UB i milicjant.
Co najmniej 239 osób zostało rannych. Zatrzymanych i aresztowanych było co najmniej 1113 osób. W mieście 28 czerwca rozpoczęły się zatrzymania na masową skalę. Nad podejrzanymi o udział w walkach znęcali się funkcjonariusze UB i MO, maltretując ich fizycznie i psychicznie.
Poznański Czerwiec 1956 r. był pierwszym w Polsce masowym wystąpieniem robotniczym przeciwko komunistycznym władzom i w bardzo poważnym stopniu przyspieszył zmiany polityczno-gospodarcze w PRL.
28 czerwca 1956 r. około godziny 14.00, już po przylocie do Poznania, gen. Popławski wydał rozkaz opanowania sytuacji pod budynkiem UBP. Mniej więcej dwie godziny później do centrum miasta weszła 19. Dywizja Pancerna Śląskiego Okręgu Wojskowego.
Wieczorem dołączyły do niej jednostki Sudeckiej 10. Dywizji Pancernej oraz 4. i 5. Dywizji Piechoty.
W tym czasie w Poznaniu skoncentrowano ponad 10 tys. żołnierzy, 359 czołgów, 31 dział pancernych i blisko 900 samochodów i motocykli. W krwawej pacyfikacji miasta obok wojska brali udział funkcjonariusze UB, MO i żołnierze KBW.
58 osób straciło życie
Ostatnie walki zakończyły się rankiem 30 czerwca. Ich bilans był tragiczny. Życie straciło, według ustaleń IPN, 58 osób, w tym 50 osób cywilnych, czterech żołnierzy, trzech funkcjonariuszy UB i milicjant.
Co najmniej 239 osób zostało rannych. Zatrzymanych i aresztowanych było co najmniej 1113 osób. W mieście 28 czerwca rozpoczęły się zatrzymania na masową skalę. Nad podejrzanymi o udział w walkach znęcali się funkcjonariusze UB i MO, maltretując ich fizycznie i psychicznie.
Poznański Czerwiec 1956 r. był pierwszym w Polsce masowym wystąpieniem robotniczym przeciwko komunistycznym władzom i w bardzo poważnym stopniu przyspieszył zmiany polityczno-gospodarcze w PRL.
